Powołani do życia z Bogiem…

            Ostatnio, na jednym z wykładów w seminarium, spotkałem się z bardzo ciekawym stwierdzeniem: „człowiek jest powołany do życia z Bogiem”. I bardzo to mi się spodobało i przyjąłem to dla siebie. Tak bardzo proste, a zarazem super oddające istotę ludzkiego życia, jego cel i sens.

            Zastanawiając się do czego jesteśmy powołani przychodzą nam do głowy inne myśli, które często obijały nam się o uszy: do świętości, do miłości, do życia wiecznego, do szczęścia. I wiele innych można by mnożyć, ale nie o to chodzi. One są prawdziwe, ale stały się tylko „hasełkami”, które nie wywołują w nas głębszej refleksji. Są ładne, piękne, ale podstawą jest Bóg, a w nich nie każdy Go dostrzeże. Trzeba spojrzeć głębiej i zobaczyć więcej…

            Znamy cztery podstawowe typy powołań: kapłańskie, zakonne, małżeńskie i do samotności (zaznaczę od razu, że to nie to samo co tzn. „singiel”. Singiel to nie powołanie, to wypaczenie i niedojrzałość człowieka; taki wieczny „Piotruś Pan”, który całe życie chce się bawić zmieniając tylko zabawki). Ale wiemy też, że tak naprawdę nie ma dwóch takich samych powołań, bo nie ma dwóch takich samych ludzi. Każdy ma inną misje na ziemi, którą trzeba wypełnić. Ale patrząc na to głębiej, widzimy, że w tych wszystkich przypadkach jesteśmy powołanie do życia z Bogiem, przebywania w bliskości z Bogiem. Bo cokolwiek byśmy w życiu nie robili i tak zmierzamy do Boga, tylko czy Go wybierzemy w Dniu Ostatecznym??

            Zależy od naszej relacji z Panem Bogiem, naszego obrazu Boga, jak będziemy traktować życie i powołanie. Jeżeli człowiek odrzuca powołanie, to problem leży w naszej relacji z Bogiem. Gdy nie wierzymy, że jest Miłością, boimy się Mu zaufać i nie potrafimy pójść za Jego głosem w naszym sercu. Ja miałem tą łaskę od Boga, że wielokrotnie doświadczałem Jego ojcowskie miłości, zwłaszcza w okresie podejmowania decyzji o wstąpieniu do seminarium. Ale mimo to, decyzja kosztowała mnie trochę, trzeba było pomagać się z sobą samym. Na szczęście wystarczyło odwagi, jestem na trzecim roku w seminarium i tego nie żałuję, ale mega się cieszę J. Bóg naprawdę jest Miłością, zapewnia nas o tym cały Nowy Testament, a zwłaszcza Pierwszy List św. Jana Apostoła.

            Usłyszałem kiedyś mądrą myśl: Czyściec jest właśnie po to by wydoskonalić się w miłości (nadrobić ziemskie jej braki), bo w Niebie będzie już tylko Miłość, będziemy cały czas w obecności Bożej, wreszcie zobaczymy Go takim, jaki jest. Dbajmy o naszą relację z Bogiem. Po przez regularną modlitwę, szczerą i najlepiej własnymi słowami. No i przede wszystkim przez Eucharystię – jako szczyt i źródło chrześcijaństwa. Zachęcam do wrócenia do filmy „Tajemnica Eucharystii”. Ofiarowujmy Panu wszystko, wszelkie nasze troski, bóle, cierpienia, radości, a On będzie z nami w tym wszystkim…